“The Lockdown People,” fotoğraf sanatını kendi kendine öğrenmiş İtalyan portre fotoğrafçısı Luisa Carcavale’nin yeni projesi. Çektiği fotoğraflar ELLE İtalya, Vanity Fair İtalya gibi dergilerde yer alan Carcavale, titiz, özenli bir estetik üzerinden şekillenen yaklaşımını görüntülü aramalarla hayata geçirdiği “The Lockdown People” projesine de taşımış. Projeye dünyanın dört bir yanından, fotoğrafını çekeceği kişileri bularak başlayan fotoğrafçı, listesini arkadaşları, arkadaşlarının tanıdıkları ve projeden haberdar olduktan sonra dahil olmakla ilgilenen yabancılardan oluşturmuş. Fotoğrafladığı kişilere izolasyon sürecinde en çok neyi özlediklerini soran Carcavale aldığı cevapları da içinde taşıyan; kişinin portresiyle yaşadığı yeri bir araya getiren iki kanallı görseller sunuyor.
Fotoğrafla olan ilişkiniz nasıl başladı?
Fotoğrafa hep doğal bir eğilimim vardı. Bu ilişki çok eskilere dayanıyor: Dokuz yaşında büyüdüğüm şehirde bir süpermarkette oyuncak bir fotoğraf makinesi bulmuştum, başka bir ürünün hediyesi olarak verilen bir promosyon ürünüydü. Onu aldım ve kullanmaya başladım. Bir süre sonra, fotoğraf çekme dürtümle başa çıkabilmek için yarı-profesyonel bir makine almayı başardım. Fotoğraf ifade biçimime dönüştü. Garajın içinde karanlık oda kurduğumu ve cebimdeki tüm parayı fotoğraf banyosu ve film rulolarının baskısına harcadığımı hatırlıyorum. Liseden sonra özellikle fotoğraf üzerine eğitim almadım, Roma Sapienza Üniversitesi'nde görsel iletişim okumaya karar verdim. Fakat bu sırada fotoğrafı hayatımda tutmaya devam ettim, atölyelere katıldım ve alaylı bir fotoğrafçı olarak sürekli sergi gezdim. Fotoğrafçılığa yerel dergilerde yayınlanmak üzere, Roma’da yeraltı pop dünyasının konser fotoğraflarını çekerek başladım ve sonra bazı sanatçılar albüm kapakları için portre fotoğraflarını çekmemi istediler. Bu beni görünür kıldı; önemli dergilerle, büyük müzik markalarıyla ve film endüstrisiyle çalışmaya başladım.
“The Lockdown People” projesi nasıl başladı?
"The Lockdown People”ın yola çıkış noktası büyük bir yokluk hissi oldu. COVID-19 kriziyle başlayan bu her şeyin durduğu dönemde, en çok kendimi ifade etmeyi özledim, bir de kadrajlamayı ve fotoğraflamayı. “Belki dünyanın başka yerlerinde de benim gibi gözlerinde, sesinde, ellerinde boşluk hisseden pek çok insan vardır,” diye düşündüm. İfadesi zor bir his. Bu fotoğraf projesine aslında bu hissi anlatmak için başladım. Yaşadığımız bu ortak yoksunluk anını başkalarının deneyimleri üzerinden incelemek istedim ve bunu onların portreleri üzerinden anlatmaya çalıştım.
Portrelerini çektiğiniz insanların bazılarını projeyi kulaktan kulağa duyurarak, internet üzerinden buldunuz. Portresini çekeceğiniz kişilerde aradığınız özellik neydi? Seçim süreci nasıl işledi?
İlk önce sanatçı ve zanaatkâr arkadaşlarımı fotoğraflayarak başladım, odak noktam hep izolasyon sürecindeki yoksunluk hissi ve bizi birbirimize bağlayan bu tedirginlik oldu. Çalışmamın kapsamını bu insanlar aracılığıyla genişlettim. İtalya dışında yaşayan bazı arkadaşlarımdan, onların portrelerini çektikten sonra, beni farklı ülkelerde COVID-19’dan etkilenen insanlarla tanıştırmalarını rica ettim. Bu kişilerin portrelerini çektikten sonra onlardan da başkalarıyla tanıştırmalarını rica ettim ve böylece geniş bir ağ kurmuş oldum.
Katılımcılar size evlerini sanal olarak gezdirdikten sonra, onları portrelerin arka planı ve fotoğraflayacağınız köşeleri kurmaları için yönlendirdiniz. Kürasyon aşamasından biraz bahsedebilir misiniz?
Fotoğraflarım estetik olarak çok net. Portrelerde kurguyu olabildiğince değişken tutmaya çalıştım, mekânları bir bağlama yerleştirmek için farklı unsurları bir araya getirdim. İnsanların etraflarıyla etkileşimi stilimin önemli bir parçası. Öznenin kadraj unsurunu anlaması oldukça önemliydi. Ben öznenin merkeze yerleştirilmesini tercih ediyorum. Işığın doğal ve yayılmış, alanların düzenli, renk dizgesinin dengeli ve orantılı olması gerekiyor. Kimi durumlarda kıyafetler dahi hiçbir şey şansa bırakılmadı. Aynı titizlik ve simetrinin, ikinci kanaldaki fotoğrafta da olması önemli, çünkü göz iki fotoğrafı birlikte okuyor. Fotoğraflar birbirlerini tamamlayarak bir bütünlük sağlıyorlar. Bu eşitliğin altını çizmek için fotoğrafları dikey formatta çekmeyi tercih ettim.
Fotoğrafları ya fotoğrafın öznesi kendi çekti ya da bir akrabalarının yardımıyla çektiler. İki durumda da görüntülü arama, ya da webcam kullanarak çekim sürecini yönettim.
"Yaşadığımız bu ortak yoksunluk anını başkalarının deneyimleri üzerinden incelemek istedim ve bunu portreler üzerinden anlatmaya çalıştım."
İnsanların evlerinde en çok hangi köşeyi ilgi çekici buluyorsunuz? Özellikle karakterleri hakkında bir şey söylediğini düşündüğünüz bir bölüm var mı?
Bu kişiye göre değişiyor. Kimi durumlarda dış mekânlar, bazen de oturma odaları benim için etkileyiciydi.
Çekim için hazırlıklar sırasında katılımcılara izolasyon sürecinde en çok neyi özlediklerini sordunuz. Aldığınız cevaplar iki kanallı olarak sunduğunuz görsellere nasıl bir katkı sağladı?
Bu ikisi birbirini besledi. Bu dönemde en çok özledikleri şeyi sorduğumda insanlar çoğunlukla elle tutulamaz, soyut şeylerden bahsettiler. Bu yüzden ben de onların verdikleri cevapları bir şekilde temsil eden, sahip oldukları bir obje ya da sadece pencerelerinden görünen bir manzara aracılığıyla sembolik olarak göstermeye çalıştım.
Peki siz izolasyon sürecinde en çok neyi özlediniz?
Fotoğraf çekmeyi ve seyahat etmeyi. Bu proje sayesinde her ikisini de yapmış oldum.